Herkesin sevdiği insan; mert, açık sözlü,doğruya doğru diyen, sevdiğini çok seven, sevmediğini de yanına yaklaştırmayan biriydi.
Her kapıdan ekmek yemezdi. Pazarören'e geldiğinde Hacı emmimin evinden başkasında yatmazdı.
Sapanı, sivri demiri; at ve eşeğinin üzerinde asılı duran kazma kürekle ne yaptığını kimsecikler bilmezdi.
Hiç sevmediği sözcük, kendisine "cak,cak,cak, vııııırrrr Bayraktar" denmesiydi. Bu dayanamadığı sözcüğü duyduğunda, kara pardesüsünün cebimden çıkardığı o uzun sapanına taşı yerleştirip var gücüyle kendisiyle kafa bulana fırlatmasıydı.
Pazarörende eski çarşı olarak bilinen yerde bulunan dükkanın önüne atıyla gelir, tok sesiyle;
-Abdullanın oğlu atıma somuruk şeker ver baaam der, bende yarı korku ile çocuk ellerimle avuçladığım somuruk şekeri avucunun içine bırakır gözlerinin içine bakardım bir iki söz söylesin diye. O ise sadece
-Aferim derdi.
Verdiğim şekerleri bir güzel atına kıtır kıtır yedirir, daha vereyim mi Bayraktar emmi derdim, o ise yok yeter, derdi.
Güzel insandı;
Sır gibi biriydi , sır gibi yaşadi , sır gibi ölüp gitti; sırlara karıştı.
Mekanın cennet olsun "Bayraktar"
Soner Erdoğan
Yorumlar
Yorum Gönder